İçimde Yangınlar

Sonra döndü gitti arkasını

Sanki çok kolaymış gibi

Öyle ani öyle hazin...

Bir umudu olmalı bazen insanın

Az da üzülmesi lazım...

Hani şu yanak ıslatan üzüntülerden

Şarkılara esir eden...

Uzun geceler...

Uykusuz sabahalar...

Öylesinden lazım insana

Dalgalı bir denizin ortasında

Fırtınaya karşı çıkmanın zorluklarını bilmeli

Yıpranacağını bile bile

Bırakmamalıydı insan...

Sonra hafiften gülümsüyor

Göz göze geliyoruz

Ben aşığım... O habersiz...

Ve sanki hiçbir şey olmamış gibi

Geçip gidiyoruz öylece yoldan

Öyle dalgın öyle kırgın 

Ah be sevgilim...

Bilirsin işte unutmak zor oluyor

Ya sevmemek...

Elindeki değil ki insanın

Parçalanmış bir aynadan saçılan

O keskin parçacıklar gibi düşün

Düşmemek... İncinmemek elde değil ki

Gülüyordum bugün... Hatırlarsın sen

Mutlu bilsin istiyordum herkes beni

Oysa...

Oysa içimde ne yangınlar var

Ne enkazlar vardı içimde bir bilsen...

Sonra dönüp bakayım dedim arkasından

Yoktu... Gitmişti...

Yalnızdım...

Ve kızgındım kendime

Aşık olduğum için...

Esti ansızın gece meltemi

Kalkmam gerek... Silmem gerek ıslak yanakları

Geç oldu..

Ya dönerse peki?

Sahi bir umudu olmasa olmaz mıydı insanın?