İçimden Geçerken

İçimden geçerken kanatıyorsun gözlerimi
güzelliğinin gölgesi öldürüyor güneşi
ne dilim acıtır adını
ne dudaklarım nefesine yapışır

gel
düşünmeden ölümü
bir sonbahar sabahında
kıralaşan vücudunla üşüt canımı

hadi
hesapsızca harca beni
karanlığın gözlerini kör et
mezarıma yaslanan evsiz gibi çal kapımı
toprağımın kokusuna karış
arasıra da olsa kes uzayan saçlarımı

içimden geçerken kanatıyorsun gözlerimi
ağlamak değil niyetim
yağmurun gülen gözleri onlar
sızlanmak değil derdim
çölün ortasında yalnız uyuyan serinliğin rüyalarıyım
beklemek hiç değil
hiç olmassa Azrailinin canı olayım
bir ömür boyu kaçsanda benden
önce ayaklarından sonra da kalbinden gireyim

sanmaki üşümez fırtınalar
ateşte bir gün yanar sudan damlaya
kor olur gecelerim
seninle yandığım sabahların bağrında

neyim fazlaysa canıma
çekip alıyorsun yanına
işte ben hep ben yanında,
sensiz yanımla

işte bak,
dünya dönüyor parmak aralarında
kirin olayım bembeyaz dokunuşlarında
irin olayım yaralarında

idamının son dakikasında aklına gelen hayat olayım
damarlarında akan sana susamış kan
boynuna dolanan ipin çürük dişi olayım
ve öylece önünde duran cellatın sevdası kalayım

içimden geçerken kanatıyorsun gözlerimi
batırıyorsun sana yüzen gemileri
unutuyorsun sana demirleyen bu serseriyi...