İçimden Geldim

loş bir sandığın

sessizliğinde minval halim

nemsiz, rutubetsiz acıyım

ağustos'ta kül yağıyor toprağıma,

tatsız, nadassız ve tuzsuzum....

uzun solukların tutuştuğu saatlerde

harlanmış miraj ateşinde göğüs kafesim

rengim ki kızılca bir kıyamet

zaman üzerimde ateşten gömlek

kim sürdü yüreğime bu felaketi

kim yaktı bu çırayı can damarıma

dedim insan, insan dedim

dedi ki,

insan hiç ateşte yakar mı nefesini ???

yaktı, kül etti dedim

harflerin,

silüetlerin adsız, anlamsız

bakışları altında seğirirken dünya

yakan bir cümleyi tekmeliyor kalbim

sağır bir duvara bağırırken tüm renkler,

darbelenemiyorken hafızasına devrimler

deliyor toprağı zarından, bağrından tuvalim

enkaz olan acıların, sancıların

yaşlarını ötekileştirse de zihnim

yine, yeniden düşüyor,

üşüyor peşime yangın yüreğim

omzuma

tüneyen güneşin ölüm merasiminde

dal, dal ağır yaşamı s/öğütüyor ellerim

buğulu bulutlara gözlerimi ferinden asıp

dayıyorum keşmekeşliğinde, keşkeleri

sürüngenliğinde bir eşiğin basamağına

kim,

kim kapattı ince bir toprağın tenini

ay'ın gamzesiz yüzüne bilmiyorum

ardı sıra, tutuşan acılar gönderiyorum

ardı boş zamana gelecekten gelemeyen

araf

bir yıldızdır koynumda tutuşan sancı

adresi, adressiz yalım bu fer-i feciri

tadı kan kıvamında bir dua'ya mimleyip

gecenin perçemine besmelesiz çekiyorum

işte o vakit,

tam da o vakit ustalaşıyor

acıya tebessüm etme sanatım

ve

oldum olası var olan,

soludukça soldum solası

hiç olamayan dumansız gerçeğin

prangalanan k/özünü ilikleyip külüne

yutkunduğum an'da, tam da o anda

“ahh insan çok ateşe atıyorsun kendini”

der içimden, içime gelişim, seslenişim

ve

yere, göğe yemin olsun ki,

bu deryadan çölü ben yaratmadım

der.. der ve gider..

sus’una, sus giydiren çıplaklığına

her yangın damlasında ter, ter üşümem...