İçimi Yakan Çocuk

Ne şanslısın be çocuk...
Gelir gelmez ağladın belki ama
Bak şimdi hep gülüyorsun
Sen hayata, hayatta sana...
Bir dediğin iki edilmiyor mesela
Annen, seni ölmek pahasına seviyor
Baban, sana bayılıyor
Senin bir gülüşün, herkesi mutlu ediyor.
Herkes, sen gül diye çabalıyor.
Tuvalete gitme ihtiyacın da yok
İçindeki tüm pisliği bırakabiliyorsun her an.
Tek bildiğin oyun
Onunla yoruluyorsun akşama kadar.
Herkes, seni seviyor bir de
"İstisnasız herkes"
Tabi... Güzeli kim sevmez.

Ah be çocuk ah...
Keşke senin gibi olabilseydim
Annem biraz sevseydi beni mesela
Ağladığımda hâllolsaydı sorunlar
Ağladığımda annem, anlasaydı sevgiye açlığımı
Ve güldüğümde, gül dolsaydı hüzün dolu yuvamız.

Ama benden geçti çocuk...
Şimdi geçmişimin, yaşamamışlığımın intikamını mı...
Yoksa gelecekten gelen, aynı dram sahnelerini mi...
Hangisini alsam, bilemiyorum be çocuk...

Tek bildiğim, hiç adil değil bu dünya
Bir gün hesap soracağız da olanlar için
Peki olmayanlara, eksik kalanlara kim ne diyebilecek?

Ah çocuk ah...
Unutma bu sözleri
Bir yuvan varsa eğer
Ve ölmemişse tanıdıkların
Sağken hep mutlusun demektir.
İşte o zaman hep gülsün yüzün
Yüzündeki çöl toprağında, hep yüzsün gülün...
Sonra serap gör
Benim mutlu olduğumu gör...
Yürüyelim birlikte,
Eninde sonunda varacağımız o mutlu sona...
Benim mutluluklarım orada sanırım
Ama sen, sakın bırakma mutluluğunu sona.
Bana üzülme şimdi sakın
Alışkınım ben; herkes arkamdan gülüyor
Bense karşınızda bile suskunum
Herşey güzel de işte
Birtek o "SONUN SONRASI" varya
İşte çocuk; işte içimi o yakıyor.!