İçimizdeki Çocuk

Zamane çocukluğuydu,

topun sahibi ile kurulan takım,

taşlardan kurulan yamuk çizgili kale.

Kan ter, toz toprak, içersinde onlarca çocuk,

o bağırışlar arasında,

koruyup kollayan tiz bir anne şefkati.

Son düdüğü çalarak oyunu bitirirdi.

Herkes bilir,

Bu ses günün bitişidir. 

Sonra meşhur tahta sıralar,

boğazı kesen beyaz yakalar

ve üzerimizdeki mavi önlük.

Son dersin verdiği rehavet,

öğretmenin derdi imtihan.

İçtima ya tutulan asker misali,

seçilmemek için önündeki arkadaşın ensesinde kaybolan onlarca küçük.

Derken zil koruyor herkesi.

Saklanılan delikten çıkıyoruz,

derin bir nefes alıyor herkes.

Çünkü,  bu ses 

öğretmenin gidişi,

imtihanın bitişidir. 

Derken seneler kovalamaca oynadı birbiriyle.

Yüzümüz ilk mahsulu kıl olarak verdi.

İçimizde aşk ve sevgi tohumları yeşerdi.

Adrenalin hormonuna bir çift göz değdi

ve heyecan sardı bedeni.

Zira saçları altındı, sükutu gümüş.

Burnu fındık tarlalarından bir numune,

Dudaklar çilek, yanaklar buğday.

Gözler, rodos etkisiyle,

kıyıdaki kayaları yalayan bir deniz.

Göz bebeklerinde eli kanlı bir eşkiya.

Olsa olsa büyük bir savaşın galibi.

Gitmem gerekiyordu ona,

Dayanamadım ve koştum hunharca.

Meryem ana değildim haşa,

ama merhem olmaya geldim yarasına.

Çok büyük bir mücadele verildi,

çok kan aktı bu savaşta.

Yine galipti, göz bebeğindeki,

eli kanlı eşkiya.

Yanlış tarafa gitmiştik ilk defa,

büyük kaybetmiştik.

Ne bir annenin tiz çığlığı,

ne de imtihanı bitiren,

zil sesini duyduk. 

Koruyamadığımız için öldü,

içimizdeki çocuk.