İçimizin Karanlığında Asılı Kalır

Kimliğinde yozlaşmayı taşıyan
Aidiyetler içinde
Mutlu ve korunmuş
Zamanı içerek izlerken
Şu ya da bu etiketlerden
Yırta yaka birey olmaya çalışır !

Bölünmeler kimi düzlemlerde
Birer cezaevi olduğunu anımsatır
Aşılması güç birer sınır
Dağıtıp yeniden kurmayı yakıştırır !

Nitekim,aşk yine oyununu kurup
Pençelerinde taşırken düşürmekten korkar
Yitenin,sözü edilmeyenin
Huysuz atlar gibi
Üstüne ne varsa çullamaya çalışır !

Tedirgin bir kuş gibi
Kendini çarptığı her yerde
Temel doğruların değişikliğini
Yaşamak zorunda bırakır

Tapılacak şeylerin büyütülmesi?..
Hatalarımızın ise ''küçültürüz'' diyerek
Daha dar daha özel çerçeveye alırız
O mutsuz kalbimizin çerçevesine...

İşte konumuna tanıklık eden bu beden
Belleğinin yarısı silinmiş anılar
Başlarken korkusu gürültüye sabahın
İçimizin karanlığında asılı kalır !..