İçin Kof Aklın Duçar

Hazanda hüzün yağardı, gönül bahçeme,
İlkbaharın aşkı-sevdasına inat,
Düşüm imgelerinle örülüydü,
Varlığın düşten ibaret.

Amforamda saklıydın sen,
Üzeri mumla kapanmış,
Dilimde pelesenktin sen,
Her an zikrettiğim.

Hikayede bir cümle, şiirde bir mısra,
Nefesimde bir soluktun sen,
Geçmişte mazim, gelecekte atim,
Mezarımda taşımdın sen.

Balmumumdan yapılmıştın oysa sen,
İçin kof, aklın duçar,
Cemalin insana benzese de,
Ruhun pişmemiş aşa benzer.

Madden topraktan yapılmış olsa da,
İç güzelliğin eksik kalmış,
Giydiğin elbise has kumaştan olsa da,
Terzi sevgi ile dikmemiş.

Yanılmada üstüme yok benim,
Her elbise giyeni adam sanırım,
Salına salına gidersin ya,
Arkadan gördüğümde insan sanırım