İçindeki Fırtına

Suya benzerdi yüreğindeki fırtınalar,
Hasret dolu umutlardan çıkmıştın bu yola,
Karanfiller yoldaşın, papatyalar sırdaşındı.
Sisli bir gecenin çığlığında kopmuştu fırtına,
Her yer sessiz ve sisliydi.
Uyumamıştın o gece hayata hesap sorarcasına,
İçindeki mahkemede yargılanıyordun.
Bir numaralı zanlısıydın sen bu aşkın,
Yer yön bilmez ağlardın,
Gökyüzüne bakar mutlu olurdun.
En çok dolunay'ı severdin,
Güneşin çıkmasını hiç istemezdin.
Ay ışığı seni umutlandırmaya aydınlatmaya yetiyordu.
Yetimdin ama kendine yetiyordun.
Bir numaralı belaydın bu aşka,
Öksüz kalmıştım kalbinin derinliğiinde,
Sustum ve öylece seyrettim seni,
Doğaya inat, gülümsüyordun.
Sen güldükçe gözyaşlarım yağmur oluyordu.
Geceyi andırıyordu gözlerin,
Islak öpüşlerinde kayboluyordum.
Prangalarla dolu yüreğime geceyi asıyordum.

Mutluluğun, yüzünün simgesiydi sanki,
Bir sevgiliden çok, bir candın sen bana,
Yüreğinden istasyonlar geçiyordu,
Kaç numaralı yolcuydum bilmiyorum.
Bir nehrin akıntısı kadar berraktı gözlerin,
Kan kaybından ölecek gibiydim.
Her sözlerinde bir hayat yüklüydün.
Dinamik ve bir o kadar da çeviktin.
Sana sevdiğimi söyleyemezdim.
Hayata o kadar bağlıydın ki,
Yüreğime kilit vurdum senli sabahlarımda,
Sözü, akan yağmura sürüyordun.
Her damlası yüreğime kurşun gibi geliyordu.
Kan kaybından ölecek gibiydim.
Sen oluyordun sabahlarımın güneşi,
Güneş girmedikçe doktorum oluyordun.
Yeni bir sen doğuyordun sisli gecemde.

Yüreğin bir rüzgarın ışıltısını esiyordu.
İçindeki fırtınalara şehri soluyordun,
Şimdi içimi yakan bir alev gibisin.
İçindeki fırtınayla boğulup gidiyorum.
Hadi en vurgun yanlarımızdan tütsüleyelim aşkı,
Gelmelisin içindeki fırtınayla yüreğindeki alev topuyla
Yakmalısın bütün benliğimi, açmalısın yüreğimdeki sevgini,
Islatmalısın aşkımızın yağmurunu,
Öldürmelisin sensiz geçen sabahlarımı,
Ben seni içindeki fırtınada bekliyor olacağım...

Zaman mürekkebin son damlasıdır...