İclâl-i Ecdâd

Bu nasıl bir büyü ki; bükül yüreğim bükül!

Tarih sayfalarında hep ismini zikreder.

Hasretinle kavrulan, olurken bir avuç kül!

Şiir, şarkı ne varsa kendine fikir eder!

Gece derin uykudan bir ezanla uyanır

Ve güneş kendisini mahşere doğdu sanır!

Asaletinden asla taviz vermez duruşun

Sen ki; nice sultanı kucaklayan anasın!

Belki de bu yüzdendir beni cândan vuruşun

Öyle derinden ağla hıçkırıkla anasın!

Ayasofya’yı saran esrarengiz lâl misin?

Yoksa bize sunulan o sonsuz iclâl misin?

Yedi tepeyi hele Yahya Kemal’e sorun!

Nasıl tarif edecek kızıl kordan güneşi

Cennetten köşesin sen! Aşıktır evlat, torun

Ruhuna eş anmayın yoktur dünyada eşi!

Bir damla gözyaşına gümüşlenen Marmara

Diğer adındır vuslat yâr mısın yoksa yara?

Üsküdar’a Bizans’tan kalandır Kız Kulesi!

İlk ezan okunduğu yerdir Arap Camisi

Yedi kule, hisarın ve de Aydos Kalesi!

Gizemiyle kuşatır İstanbul’un hamisi

Haşa edemem sitem Gül Yüzlü’m darılacak!

Necip Fazıl’ım desem boynuma sarılacak!

Hâkk dâvetine dâvet ederken Sultanahmet

Durma Ey ademoğlu ! Secdeye eğ başını

Bu mukaddes mekânda günâhlara tövbe et!

Boğazın mavisine yoldaş eyle yaşını

Rengârenk haritada Fatih Han’ın izi var!

Leylalaşan halime Eyüp bambaşka diyâr!

Oku Mehmet Akif’im İstiklal Marş’nı sen

Alkış tutsun martılar büyülü endamına

Adım attığın yerde toprak olurken beden

Boynuma şiir geçir razıyım idamına!

Bir içim su gibisin ağırbaşlı ve kibar

Safirle benliğimi ruhumu ruhunla sar..!

Vuslâtı kelam