İğreti Şiir

yüzünüm ben senin,
hadi ağzımla ye bir lokma nefes,
kulaklarımla işit tadını hayatın
ve gözlerimle kokla rengini tabiatın.

kaç hatırayı esaret etti,
kaç düşün ev sahipliğinde,
şu etten kafes...
bir türlü hesaplayamadın.

neden sustuklarını hep kendine anlattın?


elinim ben senin,
dokun duvarlarıma, lakin parmakların ağlamasın
et tırnaktan ayrılmaz, sen uzadıkça kısalansın
yolsun,
bana mesafeler yollarsın.

hissesin kıssadan! hisset beni
teninim ben senin,
sev biraz...

belki biraz incinecek...

yoksa nasıl inecek bu ağır yük,
bu iğreti manasızlık..?


bir ışık hüzmesi gibi ilerliyorken ben,
daha bir karanlığa saklanıyor gerçek.

anladım;
nihayetim benim
en sonunda bir yalan olmak,
inan bana!
ondan sonra tüm yanılgılar bitecek...

kalbinim ben senin!
seni temin ediyorum çocuk!
o zamana kadar, hayat bizi hep üzecek!