İhanet Reyonu

ben bu yalnızlığı kuma getirdim üstüne,
üstüne bir de boşadım seni hem de üç kere!
bir keresinde o kadar boşaldın ki,
sanırsın yatağını terk edip denize dökülen bir dere,
sanırsın ki evreni koysak bile, yeri dolmayacak bir zerre!

ben bu hüznü ödünç aldım, son nefese kadar verdiler vade
görsen içinde nokta şuh yok, ana sütü gibi pak ve sade
adım atar atmaz ben, hiçbir yere gitmez ya her cadde
öyle kaldım işte,
öyle cismine küs, sanki rengini kaybetmiş bir madde.

ben bu şiiri marketten çaldım, yanına reyondan bir paket sigara.
oysa sıkı sıkı tembih etmiştim giderken sen "beni sık sık ara",
ne ara unuttun beni...
unuttun beni, artık senden kalan tek şey;
telesekreterde kayıtlı olmayan bir numara.

"unutulmak" dedim,
bende hep hatırlanan bir derin yara...

ben bu yarayı kalbimden aldım, gerek yok ambulansa
ve de ambiyansa, memnunum, iyi böyle, böyle iyi aslında
işin aslı sevmek olunca, hiçbir şey olmuyor umurumda
sende ummadığı bir zamanda olur da yüzün asıldığında,
bak parmağındaki alyansa ve
ağla
ağla
ağla.

nasılsa anlayacaksın sende bir gün,
anlayacaksın diyorum
yalnızlık denilen zehir
iliklerine sızınca,
ne demekmiş yaşarken ölmek,
ölmek ne demekmiş yaşarken, anlayacaksın!
gözlerinden yaş akınca...

sevgilim eline sağlık, ben bu kazığı dolaba sakladım
ısıtıp ısıtıp yerim artık, ta ki can bedenden çıkınca
sen sil kirpik uçlarını, tazele makyajını, tak maskeni
ve bak
hiçbir şey olmamış gibi her akşamüstü kapıya...