İki Kanatlı

çalar saat kabristanın
en tenha yerinden getirdi adını
ölmüştün...

belki de hiç doğmadın
mezar taşında okudum
harfleri karışmış maziyi

elbiseme ruhun bulaştı
bedensizdim, her yerim aç
taşa dokunan neyse,
ben de oydum biraz
gidişine takıldı gözlerim

toprağın altı ile üstünde
hayata mekik dokuyanlar
her gün aynı melodiyle
iyi şeyler mırıldanırlar

bugün hava güneşli ne güzel
bak şu en yüksekte uçan
büyük gagalı martı benim

nasılsın?
dünya gibiyim
tepemde yüzen bulutlara aldırma sen
ben gölgede serinim

haydi kalk!
bir mezar taşına sığdırdıklarını anlat
çünkü ben en çok
sığdıramadıklarından elemliyim

kökü toprağa gizlenmiş
bir bitki kadar derin
duygusal nöbetlerde
kuşlarla söyleşmekte dilim

iki kanatlı kuşların ülkesi
dalları titreten ıslık seslerinden kurulu
ne zaman yüzümü sürsem toprağına
çıplaklığımı örtüyor sevda suyu

geçmiş ve gelecek gibi ayrı
uzun ve sonu olmayan şimdiki zamanlar
kandırıyor yarınlarımı
ürkütüyor geçmiş apansız
bir mezar taşı anlatmaya yetmiyor
avutmuyor kocaman dünya masalı

ruhum açık,
toprağa kapanmış taşları sayıyorum
iki kanatlılar hiç susmuyor
yürüyen adamları özlüyorum
sol taraflarında yürek taşıyan
sevda suyu gittikçe taşıyor

çalar saat adını getiriyor her defasında
her defasında yeniden doğuyorsun
belki de ben, hiç ölmedim