İki Kelime On Üç Harf Altı Hece

Bir cümleye ihtiyacım var.
Iki kelime,
On üç harf,
Altı hece!
Içinde binbir bilmece,
Ve insin bir vahiy gibi yüreğime.
Yılın herhangi bir gününde,
Sabahında yada gecesinde,
Nedensiz ve de öylece!

Bir kelimeye ihtiyacım var!
Dört harf,
Iki hece!
Tek kalp,
Sıfır endişe!

Birine ihtiyacım var.
Yalnızca bir ine!
Yalnızlıktan dert yanıp,
Yüreğinde uyuyabileceğim birine.

Az konuşmaya,
Çok bakışmaya ihtiyacım var! Yüreğindekileri görmek için,
Özüne dokunabilmek için!
Ve her daim,
Gözünün önünde olabilmek,
Alnının catısından,
Saçlarının arasından,
Kaşlarının tam ortasından,
"Sevdiğim" diye diye,
Hiç bıkmadan, usanmadan,
Doya doya öpebilmek için!

Sana ihtiyacım var!
Üç günde geçse,
Beş günde..
Yalnızca sana,
Yalnız san ama,
Ve yanlışsam söyle!
Ihtiyacım yok mu gözlerine.
O okyanus köpüğü,
Yosun yeşili,
Vapur dumanı rengine..

Ve yalnızsam söyle!
Dilini kemirmek,
Dilimi ağzımda gevelemek,
Gözlerini izlemek varken niye?

Sanırım bence,
Konuşmanın gereksizligi,
Bakışların anlamında gizli!
Ve bakışmanın manası,
Yüreklerde ki en büyük gizdi!

Ve bir gün,
Aniden bir kadın çıkageldi,
Her seyin üstünü çizdi.
Yalnızca ben varım artık,
Aşka da,
sevdaya da,
Sana da dedi.
Ve gitti!

Ölüm geldi.
Ömür bitti.
Ve hesap günü ilk soru,
O kadın kimdi?