İki Kişilik Günah...

Kadın?


Asıldı yalnızlık kadının kurak dudaklarına
Doladı hüznünü saçlarından uzanıp
Kordon bağlarına
Fırtına vurdukça inliyordu
Teninde ki saklı yara
Gün batımları kızıla çaldı
Göz bildiği kuyular da
Çıplak ağaç gölgesine sığınan rüzgar gibi
Soyunup sokuldu karanlığa
Ceninler düşerken ayak uçlarına
Hüzünlerini emziriyordu
Ayaz vururken utancını duvarlara



Tanıştı ilk fahişe kahkahasıyla
Yudumladığı kan kırmızı şarapta
Ve yüreğinde ki kaldırım taşlarına
Düşen sevdaları sildi
Avuçlarında ki hayalden kalma sızıyla
Öptü gözlerinden kırık cam parçaları gibi
Toprağa düşürdüğü yaşları son defa




Adam?


Irzı kopuk şehrin oturdu kucağına
Yanıyordu baş ucunda
Eskiden kalma bozuk lamba
Küflü havayı çekti soluk borusuna
Geceyi yağmur döverken
Elinde ıslak kırbacıyla
Damarlarından çaldığı mürekkeple
Başladı yitik aşkın ezgisiyle
Lal olmuş şiir yazmaya
Diline yapışan küfürleri
Tükürdü sokak ortasına


Acı sarhoştu mimiklerinden silkeleyip
İlikledi yakasına
Ve kasıklarında ki sancıya sarıldı son defa
İlk adımını attı bilmediği yollara
İçinde ki aşkın ayak izleri silinmek üzereydi
Ardında bıraktığı kırmızı şiirin son satırında








Kadın?
Adam?
Ve tanrı?




Dizleri kırık aşk Güneş kokan avuçlar da
Sunulurken tanrıya
Sessiz bir çığlık emekledi
Meleklerin huzurunda
Ayrılığın karnına ekildi
Günahtan düşen tutku tohumlar
Ve sevişen yüreklerin cenazesi bırakılıp arkada
Kör yangınları katıp önleri sıra
Koşmaya başladılar
Yeniden doğacak acılarının tarlasına







Oysa?
İki kişinin işlediği sevaptı aşk
Tanrının Kutsal kitaplarında...