İki Memleket Yalnızlığı

(dün)

Uzaklarda bulutu görünmeyen bir kent
Yitirme korkusuyla sımsıkı tutarım benliğimin
O minnacık ellerinden




İsyan ederken mesafelere
Tam da alışmışken isyana, uzaklığa
Boyun eğmişken yalnızlığa
Hep bir yanım yarım, yıkık
Ne orada, ne burada kendim olmaya




Şarkılara sığınmaktı güçsüzlüğüm
Belki de çaresizliğim.
Kendi insanımın sahte gülüşleri arasında
"Bize ne oluyor burada"'yı çözerken
Ya da öyle sanırken
Beğenmediğin "gavurun"
Daha "insan" olduğunu kabullenmek şaşkınlıkla
Sorgularken "ben kimim / biz kimiz" diye
Cevapsız sorulara boyun eğmekti alışkanlığım




İki kimlik, iki kişilik
Bir de "hangisi memleket " sorusu
Yakarken yüreğimi
Doğduğum toprak iyice uzaklaştı benden
Sırıtarak




(aşk)

Ah o asaletine kurban olduğum
Hem aklımın, hem yüreğimin sahibi İstanbul
Memleketim dediğim yâr
Daha dün ağlarken adın geçen şarkılarda
Şimdi sana geldim
Alsana beni koynuna!




(gerçek)

Ben daha ilk günden
İhanetini gördüm
Yedi tependen attım kendimi
Yedi kere öldüm
Gömüldüm
Uğruna yüz çevirdiğim diyar
Anladım ki senden daha yâr





(bugün)

Ve şimdi yakın ülkedeki kahpe bir kentin
Kahkahaları arasında korumaya çalışırken aklımı
İsyan ederken
Bir kez daha hatalarıma
Ve tam da alışmışken aynı hataları tekrarlamaya
Hep bir yanım kanar, acır
Hem orada hem burada ağlayan yalnızlığıma





(kısırdöngü )

İki kimlik, iki kişilik
Bir de " hangisi memleket" sorusu
Yakarken yüreğimi
Doyduğum toprak iyice uzaklaştı benden
Sırıtarak