Iki Yalnızlıklı

Aşkın üstüne dizdiğin tahammül heykelleri akan zamanla sebepsiz inatlaşır...
Günbatımını süsleyen iki kırık çizgi batar içimdeki en savunmasız çelişkiye.
Bir nokta koyulur vurgun yer gibi yüreğimin bekaretine,
ardına bakmadan kaybolursun ruhunla bedenime sarılmak yerine..
Gittiğini gizler aklım kalbimden atmaktan vazgeçmesin diye;
hep bir imdat çağrısına cevap gelir beklentisi içinde..
Odaklanamadan aldığım nefese kokundaki kalıcılık bulaşır acımasızca;
ilerler tedavisi mümkün olmayan bir hastalıkmışçasına..
Çığlık durup kalırken gözlerimin bebekleri, ferini alıp götürürsün seninle...
Uyku tutmaz geceleri, yokluğunun nefesimi tuttuğu kadar..
Vakit henüz erken diyip geç kalmış olmasam
iki yalnızlıkl ama yalnızca tek varlıklı bir hayata inanıp..
Kanmıştım oysaki kısa süreliğine de olsa sevilebileceğime..
Öyle değilmişim ya aslında senin söylediğine göre..