İkimizinde Unuttuğu Bir Şey Var

senin unuttuğun bir
benim unuttuğum iki şey var
bak yine ayrılamadık
aynı okuldaydık
aynı hayalllerimiz vardı
aynı aşkı paylaştık
aynı kalbin iki yarısıydık
.
.
.
ve bugün

aynı şeyi unuttuk
sen beni unuttun
ben de beni unuttum
aslında ben
sen beni unuttuğun için;
kendimi unuttum
ama sen beni niye unuttun
hala hatırlayamıyorum...
tek hatırladığım
kalbimi bir matkap gibi
delik deşik eden
paslı bir mıh gibi
bedenimin sol tarafına emir veren
beynimin sağ tarafına çaktığın
''Sen de unutursun''

demek unuturum !
unuturum elbette
seni yalancı çıkarır mıyım hiç?
yaşamayı unuturum
gülmeyi unuturum
yemeyi unuturum
içmeyi unuturum
tebessüm etmeyi unuturum
hatta
geceyi gündüzü unuturum
dünü bugünü yarınımı unuturum
ağladığımı unutur;
gözü yaşlı gezerim
gittiğini unutur;
hep seni beklerim
arada mecburen nefes alır
seni anarım;
günde bir akrebin üçyüz altmış derecelik
devir daim süresince
ben yine beni unuturum
ben yine seni unutmayı unuturum...

ve

bir gün;
unutmak
yaşadıkça unutmak
mecburen unutmak
veya
unutmuş gibi yapmak
unuttuğunu sanmak
hem de seni!
öyle mi?
ne kadar da çok ihtimal!
ben seni kaç ihtimalli sevdim de?
bana bu kadar çok ihtimal saydın
beni unuturken
ha bir tane daha vardı ''unutmuşum''
unutursun yıllar sonra bir sabah
o da bir ihtimalindi onada eyvallah eyvallah da
ben sen gelirken bir şey unutmuştum
bak giderken yine unuttum
neydi o? neydi o?
evet şimdi dilimin ucunda buldum
ben unutmanın ta kendisini unuttum
hayAllah! ne kadar unutkanım değil mi?
unuymayı unutacak kadar...

(yazdığım şiirlerime sigortalattım batış hazanını
unutma unutsa bile okuyan ikinci ezanını
hiç unutmaz yüreğine parsel parsel kazan mezarını)