İkinci Eflatunlar

bağrı yanık
öksüz bir çocuğun dişlerinden
damlar notalar

şiirin son hecesinde
ilk ayaz
içinden salar kendini aynalar

baktığında
destanın en ücra yerinden
fuzuli hissiyatlara

yokluğu iki eksik
bir fazla
tam isabet
toprağı bereket
havalar kalır boş sayfalara

sessiz köşede binbir duyarlılıkla
olsa iyi
olmasa diri
bir can bulur olmuşlara isyanlarla

bestelenen baharın inatçı
çıkmaz sokaklarında
elleri üşüyen
yoksulluğu baki kalmış
gibi, yüzü beyaz
bezgin bir hayat varsa uzakta

ve onlar ne kadar ırağımızda olsalar da
çizdiğimiz merdivenin altında
veya
yazdığımız öykülerin
tenha ücralarında
mutlaka görünür kara lambaları
mutlaka biz görürüz gözü nemli kırlangıçları

zatı zihnimizden geçen
kalabalık caddelerinde
dururken
ikinci eflatunlar

hakikatin çeşitli renklerinde
sessizce
gösterişsizce
düzensizce
dururuz yan yana
o çocuğun dudaklarında
bir türkü
bizde hep o acımanın hüznü

ömür de bak binbir türlü

ki tahtası kırık yazımın harfleri
düşerken
soğuk penceremden isteksizce

ve
saf kışın
gözlerinde süzülürken geçmişine
aklıma bir hatıra gelir

gördüğün an
zamanlar geçer

ömründen seneler
gider

bakarsın büyür
çocukluğun

sen yine aynı
maceranın
kahramanı olursun

ve bir yaprak
misali

bugün bir dala
tutunur
yarın yok olursun

unutma ki
sen de bu dünyada
yaşayan bir
yolcusun...

29.12.11