İkna

Kime neyi kanıtlıyorum bazen unutuyorum

Yüzümdeki sivilceleri karıştırırken

Çocukluk fotoğrafları buluyorum

Bir tanesinde gülüyorum

O gülüşe ikna olamıyorum

Dolu bir cüzdanım yok ama

Markette fişi almazsam eksik hissediyorum

Biri adımı söylese yabancı gibi geliyor

İnsan sesini unutunca

Kendi yankısına da küser mi bilmiyorum 

Uykusuz kalınca ağlayan birini susturamam

Ama tam da o anlarda

Kendimi büyütmeye karar veriyorum 

Şampuanın kokusuyla başlar bazen

Çocukluk denilen şey

Sonra annenin terliğini bulamazsın

Ve ayakların üşür, yine de susarsın

İşte o suskunluğa ikna olamıyorum

Ayaklarım üşürse

Bütün ideolojiler çöker sanıyorum 

Koltukta uyuyorum sık sık

Yorgan uzakta değil ama

Sanki üşümek daha tanıdık

Biri üstümü örtse

Kim olduğuna bakmadan 

Ona sıkı sıkı sarılmak istiyorum 

Kendime bazen notlar yazıyorum

“Yarın daha erken kalk”

“Su içmeyi unutma”

Ama en çok da

“Her şey normale dönecek”

Güzel şeyler de  oluyor bazen

Biri kalemi yere düşürüyor mesela

Ben eğilip ona veriyorum 

İşte o anda gülüyor bana

O gülüşe ikna oluyorum...