İlk Günkü Gibi

otobüs terminalleri gibi mesafeli
trenlerin yorgun düştüğü
istasyonlar kadar uzak
kendini kaybetmiş
kalabalık ve
kıyısız şehirler boyunca
uzaktan sevdim seni

ki yetim kalırım trenler yol alıp mendiller görününce

nefesim tükenir 

vahşi bir sonbahar çöker
mesnetsiz gövdeme
hiç haz etmem
ulaşılmaz mesafelerden
yine de uzaktan severim seni


felç olmuş penceremden
aynı akşamın
aynı karanlığına baktık Ay'a belki
belki aynı yerinden görmedik
aynı yerinden tutunamadık umuda
ama hep
aynı yerinden sevdim seni



uzun uzun kayıtsızca baktığım yerlerde
kulağına fısıldayamama kaygımla aşkımı
göğüs göğüse savaşarak sevdim seni
ki
aşk
gözlerden geçer
kalbe iner derlerdi


oysa
kalabalıklar içinde
feryat edercesine
seni seviyorum denmeden
ölümsüz olmaz aşk derlerdi


teninin rengini bilmeden
dudaklarını tatmadan
bilmediğim yerlerinden sevdim seni

oysa
ter dökülmeden
nefesler yükselmeden
bedenler titremeden
aşk perçinlenmez derlerdi


gün görmemiş
tütün işgali altında
somurtan gözlerle meymenetsiz suratıma bakan
havası taş kesmiş odamda
ömrüme mıhlanmış yalnızlığımı küstürüp
kuruyan toprakta kendi halinde açan çiçek gibi
nasıl yeşerdi
nasıl düştüyse yüreğime bu aşk

seninle veya sensiz
öylece uzaktan seveceğim seni
tıpkı
ilk günkü gibi