Ilk Mi Bilmem Gidişin

ilk mi bilmem ağladığım sana
ve gecelerce hasretinin tortusuyla yandığım
bir gülüş yeterdi sanki bana, senden artakalan
gecenin dokunuşuyla sabaha yakın bir ıssızlıkla boğulurken özlemine
sana ilkbahar tohumlar harcadım soğuk kış aylarında,
aklıma gelmezken yokluğun
sen git en yakınımdayken en uzağıma
al yüreğimide sevgilim,
diyar diyar gezsemde ne fayda
hüznüme bir hançer batırılmışken
ne fayda ki haykırsam seni sevdiğimi bütün dünyaya
ilk mi bilmem gidişin
son olmadığını da biliyorum
sen gelirsin,sonra sessizce gidersin koynumdan
sana boncuklardan bir kitap yaptım her gidişinde
döndüğün her seferden barış türkülerini anlatan sayfasız bir kitap
dilimde yorgun senelerin birikmiş cümleleriyle anlatmak seni gökkuşağına
çünkü oda senin gibi...heryağmur ardından güneşle ortaklı gelir ve gider
ilkmi bilmem öldüğün
ben hergün ölüyorum...
seni beklerken,yaralı bir kuş gibi çırpındım yatağımda
duvarlar soğuk
odam karanlık
ve dışarda bir fırtına...
işte senin gidişin de böyle
gelirsin...
gidersin...
ama sen bilmezsin, giderken ardında bıraktığın yağmurları...