İlk Olmayan

Bir yıl daha geçti üzerinden hasretleri geçirdiğim sahillerde yalnız...

Koca çınarlarda sarılık illetine yakalanmış yüzleriyle hayata direnemeyen buruşuk derili yapraklar da gördüm, üstüne basınca kırılan...
El ele sıkıca tutunurken rüzgâra karşı durmak için; intihara yaklaşan aile dramlarına, fark etmeden düşen insanlar da...

Bir yıl daha geçti, öncekilere benzeyen hep, sensiz girdiğim...

Yüksekliklerin kifayetsiz kaldığı yoğun bakım odalarında seni unutturmaya çalışan morfin partileri de yaşadım, her daldığım uykum sana çıkan...
Güzel bedenleri de hissettim senin çocuklarını kör kuyularına bıraktığım...

Bir yıl daha geçti daha da ağırlaşıp, senden yadigâr yaramın, gözyaşlarıma vesile olduğu...

Beş yıl geçti...

Ara ara değip birbirimize uzun ara hasretlere emanet ettiğin de oldu,
İlk kez benim olmasan da kollarımda tüm karanlık keşfedilenlerini sunduğun da oldu,
Gazap elçileriyle haber salıp, bir adam ayakta nasıl öldürülür diye nefret-i kabiliyetini sınadığın da öksüz bedenimde...

Bir yıl daha geçti, bende seninle, sensizliğe ağıtlar yakılan...
Kim bilir sende bir an bile, geçmişten bir kare, gözünde canlanmayan...
m.o.ö.