İlk Ruh

Kahraman bir asker gibi yürüyordu

Gidecek başka yönüde yoktu

Göz bebekleri berraklaştıkça o karanlıkta

Tecelli yavaş yavaş sisten sıyrılıyordu

Arada bir buğulu bir aynaya benzeyen

Arkası derin esrarlı manzaraydı akseden

Kayan bulutlar gibi dalgalanıyordu öteden.

Bilmiyordu gölgelerin korkunç günahını

Devler, cüceler kara bir ifrit gibi sarıyordu

Homurdanan, hitdetle tepinen, cana kıyan

Şuursuz yığınlar yerde sürünüyordu

Orda hayvanla insan tek varlık gibiydiler

Üstüne basıp geçenler oluyordu

Ortalarda çirkinlik bile ahkam kesiyordu.

Nefes aldı uyandı ilk ruh zulmet aydınlandı

Dar bir boğazdan sürünerek geçti güruh

İkinci ruh kader diye haykırdı

Uzadı gitti karanlığa karıştı

O ne gazap o ne korkunç bir andı

Apaçık görünüyordu pallas

Mükemmeli arayan dibi boyladı

Ve arındı mahşer nice sonra

Sancılı dönüşüm başladı

Yani bir sayfa açıldı.

Varlığın tam kendisiydi bütün kainat

Her yerinde renk fışkırıyordu hayat

Herşey olup bitti, iyilik kazandı...

Mustafa Yaman

12 mayıs 2022