İlk Sesiyle Dallar

hatırlanır önünde durduğumuz avlu
serinliğin eski gölgeleri sızlanır
patikaları suya değene kadar ıslatan adımların
ilk gürültüsü geçer beyaz ağıtlardan
zaman şimdiki eski zamandır
ölüler öldüklerini bilmezler belki

taze yanığın kuyruğunu çekiştirdikçe eskiyen
dip mısraların boşa gitmişliği sanılır yıllar
o yıllar ki bir hayatı mumyalar
kökleri kavuşsa kim inanır
göğe doğru uzar kamışlar

taşın ağzıdır ıslıklayan geceyi
hanelerin çatıları örtük pencereleri kapalı
bu masalı bir çocuğa anlatır rüyasında
bak ben senin son nefessizliğin
serin bir tebessüm kalır dudaklarında

dalgın geçilir bazen pusu derinliğinde yol
ardında yaprakların karışık dansı
inanırsın bir korkuyla takip edildiğine
başını çevirsen o ilk sesiyle dallar
konuştukça bu günleri oyalar.