İlk Yarim

.../Annenin ayakları altındadır cennet,
Dokuz ay değil her nefes için onlara duymalıyız minnet/...



Doğdu...
Ve ağladı bebek...
Hem de avazı çıktığınca...
İlk nefes alıştı bu anneden ayrı...
Sonsuza dek bir değillerdi gayrı...
Annenin de yanağından,
Bir damla yuvarlandı sonsuzluğa...

Herkes içine çekti bebeğin nefesini;
Cennet kokusu dediler.
Gülüşüne sevindiler...
Ağladı; endişelendiler...
Sonra kapattılar gözlerini...
Birtek,
Anne uyandı uykusundan,
Her gece burnuna geldi,
Biriciğinin misk-i amberi...
Üzeri mi açıldı dedi
İçinden, sıçradı kalktı..
Öptü, kokladı,
Geri yattı...

Büyüdü bebek,
Çocuk dediler ona.
O da ona göre davrandı;
Koştu, oynadı,
Yaramazlıklar da yaptı...
Kimi zaman düştü,
Anne oldu ilk sözü...
Ana yüreği bu söze nasıl dayanırdı?
Dayadı dudaklarını, öptü yarasını,
Sanki içine çekti yavrusunun acısını...

Çocuk büyüdü,
Kanı deli aktı zaman zaman...
Kavga etti, eğlendi,
İlk defa sevdi, kederlendi,
Gözyaşlarını anne öptü yine,
Kendi içine aksın diye...

Genç büyüdü ,
Anne üzüldü...
Daha dün gibiydi,
Onunla birdi bebeği,
Birlikte atardı kalpleri,
Peki ya şimdi?
İzleyecek kadar cesur muydu,
Evladının gidişini?
Taktı yakasına mutluluk dileklerini,
Öptü badem gözlerini,
?Unutma beni emi? dedi,
?Ara beni, sensiz yapayalnız olan anneni?

Adam/Kadın her hafta arardı annesini,
Annesi için o gün bayramdı,
Eli telefonda beklerdi,
Her çalan telefon ondan sanardı...
Bu dünyada ondan başka kimi vardı ki!

Bilinmez nedeni,
Bir gün aramadı,
Canının yongası...
Canan aramazdı da can nasıl dayanırdı ki!
?Kesin başına birşey geldi?
Dedi bir ses içinden...
Bu ses onu dertli etti,
Hastalandı yürekten,
Hastalandı inceden;
Gün geçtikçe düştü ayaktan elden...
Kulakları duymadı,
Gözleri görmedi,
Evladını göremeyen ana,
Görmeyi neylesin ki!
Son bir ah kaldı dudaklarında ,
Gözlerinde hüzün,
?Evladım nerdeydin??
Diyebildi,
Sonra gülümsedi ve kapadı gözlerini:
?Ben sana kızamam yavrum
Sen? dedi ,
?Sen bu bedenden hiç gitmedin ki...?