İlk Yazgı

Son mecralarında kayboldu, sahipsiz!
Perişan yazgılı yüreğim...

İlkokuldaydım diyorum senli günlere şimdilerde
İlk okuldaydım!

Damarlarımda dahi dolaşmıyorsun bu aralık
Belki çalan şarkıdır yine yalnız muhâlif...
Damarımda kanımsın!
Bence artık damarımda kanımdın...

Son dersi neden yarım bıraktığını anladım!
Bakmaların çeşitli anlamlara merdiven dayadığını,
Susmaların bunun en iyi yandaşı olduğunu...
Öğretecektin ya...
Sen sanıyormusun iyi bir öğretmensin...

Boş ve karmaşık bir yılmışlık bıraktın ardından
Umutmuydu yoksa bunun adı!
Köksalan ul ufak düşlerle,
Vazgeçilen dava tadında!
Çırıl çıplak üşüyor sensiz gölgem bil...

Bana kadınları öğretmiştin bir vakit
Sevmeyi, anlamlı bakmayı, hisli dokunmayı
ve daha nicelerini...

Ama yinede,
Bir ukdedir içimde söyleyemediğim
O gün yok yazılsaydım keşke yüreğinde
Ben hep ilk dersi hatırlardım böylece...
Bakmanın sevgiye dair olup,
Hep güzel kaldığını falan!
Gidenlerin ardından bakmak olmadığını bilirdim!
En azından...
Aklımda ki senin ise,
Hep güzel kadınlığını...
Ama sen,
Bir ülkesin şimdi içimde mülteci bir kadere bürünen...

Umut dedim ya!
Gecelere ve yine,
En derinlerinde bir sen çalacak kapımı elbet...
Bir gün...
ve yine ben o gün,
Evet ben!

Ben yine sen yazıp,
Gözlerimi kapayıp!
Şiir ağlayacağım...

Olmadı mı?
Olmasın!
Kalbim demir kapı
Gözüm kör pencere bundan böyle...

Her seni seviyorum diyene,
Bende diyeceğim bundan böyle!
Onlar üstüne alınacaklar sadece...