İlkel

kırmızı dolar yağmur damlalarına
oluklardan akan artık insan
nefret uğuldar hiçliğin çevrelediği
karanlığın beklediği saçaklardan

soluk hesapların kaldığı hatıralarda
utanç, her yeşil ve kızıl
ekip biçer gibi başak vermiş, verecek tarlaları
harman edip yele savurur tohumlarını
toprağı küsmüş, susuz duvar diplerine

bir ses, ancak kendimizin
bildğimizden öte hiç
bir ses, sadece sessiz
gölgemdeki ben, bendeki düşman, dördümüz
akıp giderken sıcak kızıl, ben öldüm sen de öl diyen.