İltica Yüreğimle Geldim Huzura

Uzayıp giden tren katarlarına bakarken
Dalıp gitmişim
Şu yaslandığım ağaç bile kayıtsız
Bakıyor öyle elimden düşen kalemime
Utangaç şiirlerim ıslanmış
Kimseye görünmeden yağan gözyaşlarımda
Şaşırma...!
Ağlamamalı mıyım hiç?
Kavgalarım özümü işgal ederken
Boyun mu bükmeliyim hasretine?
İsyan meşaleleri tutuşmuş
Ve inadına ağlayan bu adam
Evet...
Ağlayan bu adam
Kaç gönül eskitti yorgun bedeninde
Her gideni, ardından suya verdi usulca
Duymadın...
Korkuyorum
Zamandan çaldığım türkülerin mırıltısı dudağımda
Sol yanım hep soğuk
Gittiğinden beri
Sol yanım koca bir boşluk
Utanmadan korkuyorum
Ya gelmezsen bir daha

İltica yüreğimle geldim huzura
Her şeyimi umut satan eskiciye verdim
Ufuktan...
Kaçarken gönlüm
Ardına bile bakmadı
Kanlı savaş meydanlarında
Efsaneler, toza toprağa bulanmış
'Leyla bir özge canmış'
Martaval,
Ferhat mı Şirin'e vurgunmuş?
İnanma...!
Tek gerçek senmişsin
Görememenin yakınmasıymış
Dudaklarımın kurumasında
Boynuma geçen ilmekmiş
Gölgemin terk etmesiymiş
Yalın ayaklarımı
Yüreğimde dolaşmayan kan
Ve elimdeki nasırın can yakması
Ya da
Umutlarım hissedemezse seni
Lal gözler...