İmgelem

Ve rüzgar ağladı
Ağlayan genelde bulutlardı
Esince rüzgar
Kayadan bile toz koparırdı
Ufukta gelmeyi bekleyen akşamlar vardı
Zifiri karanlıklar döküldü samanyolundan
Süslü gecelere
Bir anne
Eşini hayat kavgasına uğurladı
Islaktı kiprikleri rüzgarın
İstanbul ağlamaklı
Ama hiç ağlamadı

Ağlamadı kız kulesi
Aşklar suya düşerken
İnadına parıltılıydı
Gözlerinin içi gülüyordu
Son bahar gecelerinde
Üsküdar sahiline
Koyu bir yalnızlık vuruyordu
Rüzgar ağlıyor istanbul gülüyordu.