Inanan Inançsız

içimde uyanan kişi üşümüş
rahminden yırtarak çıktı
çırılçıplak ayklarım mosmor asfaltın üzerinde
ikindinin isyanı yağmurlar vaftiz ediyor beni
yoruldum yürümekten
bir kuytuya takıldım... kıvrıldım
dizlerim karnıma değerken başım dizlerimin ucunda
yağmur çekti ellerini üzerimden
ve mor bulutların ardından akşam sefasında güneş
yürüyorum tekrar bilmeden çevre istikamet dünyayı
çevrem bomboş düzükerden geçiyorum
bu şehir neresidir?
ve doğduğum yere geri dönmek...
bu nasıl ütopya?dünyayı bize bahşedenler acımasız
anne beni doğurma ben istemiyorum
avuçlarımla kanatarak gelmişim dünyaya seni
acı çektirmişim
ve hala çektirmekteyim...
bu isyansa isyankarım...
inanmıyorum burdaki eşsiz dengeye...
akıl evet akıl!
biliyorum tanrının varlığını
ama benim dinim yok
ben menfi idealler uğruna secde yapmam
ya da para kartellerine yaranmak için mason olmam
beni doğduğum yere geri koyun
hatta adem ve havva hiç ısrmadan elmayı
toprak olayım ot yada pufff!
olmayayım....
ve ademoğlu nefsine yenik düştü
tanrının yasalarını unuttu
elmayı yuttu
unuttu..
kölelikten kurtuldu
musayı sattı ...
unuttu ...
esaretten kurtuldu isayı çarmığa gerdi...
unuttu...
ve MUHAMMED (sav)
esitlik getirdi refaha kavuşturdu
ademoğlu MUHAMMED i unuttu
TANRI yı unuttu
neden bağışlasın bizi ...
çırılçıplak
içimdeki çocuk helak olmaya koşuyor
keşke ciminli olsaydım
bir ihtimalim olurdu...
peki ya sen içindeki kişiliğin sahibi
sen birazda olsa hak vermedin mi?