İnanır mısın

Dışarda bir garip telaş,

Gökyüzü hırçın, 

Ağlamaklı bulut,

Tozu toprağa katan rüzgar,

Bu geceyi savurur da durur. 

Anlar insan, bu telaşı dışarda,

Hepsi bir ayrılığın bağrında,

Kopan ezgilerin neşesidir. 

İnanır mısın ?

İstersen pencereden bak işte,

Gökyüzünde bulut,

Buluttan yağmur,

Ayrılmış bak işte,

Bu yüzden ağlayan ağaç,

Giden yaprak,

Seğiren güneş,

Ayrılığın kopan ezgisindedir,

İnanır mısın ?

Sanırım!.. Sevgilim!…

Bunun adı sonbahar,

Zaten her ayrılık bir son,

Tıpkı SEN gibi,

Şimdi avucunda kına,

Gözlerinde neşe,

Parmaklarında güneş,

Güneşte ateş,

Koca bir ömre,

Bi “son” verdiren. 

İnanır mısın ?