İncil Günlükleri

Sen ağlıyordun,

ben biliyordum...

cam kenarlarında;

bakışlarımı satarak yaktığın ateşlere,
yağmurlar yağdırıyorum düşlerimden...
medeni ayrılıklar resmediyordum
nefes boşluğum(d)a
yaşarken bu iç çatışmaları...

Sen ağlıyordun,

ben kahroluyordum...

afili yalnızlıklar çizildi amelime,
yüzbinlerce peygamber tarafndan..

önsözünde hayatımın,
kurgu olduğunu okudum,
daha gelip geçmeden senliğinden..

Sen ağlıyordun,

ben görüyordum,,

muzırca yarınlar sardı şimdi benliğimi,
vaatsiz inkarlar,
hemde lösemili çocuklar kadar umutsuz,
yarınlarımın akşamlarındaa....

Sen ağlıyordun,

bense yok oluyordum..


çözüm'lerini oynuyorum şimdi,
serim ve düğüm'lerini,
geride bırakmışken,
kurgu öykülerimde bağlaç sonralarına tıkadığım aşk'ın provalarını,,,

sen ağlıyordun hala,

bense yenisine hüküm giyiyordum İncil Günlüklerinin....

....