İncitmek

Halk içinde muteber, görünenler her halde,
Nedenini bilmeden, aklı ile var sayar.
Nefisleri doyarken, ruhları hep ihmalde,
Malı mülkü serveti, kendisine yâr sayar.

Emekle çabasına, sel suları karışmış,
Şeytanla şirket kurup, peygamberle yarışmış,
Manasına yabancı, maddiyatla barışmış,
'Bütün varlık Allah'ın' demeyi de ar sayar.

Acıları sevinci, garibanla paylaşmaz,
Özgürlükten dem vurur, esirlere yanaşmaz,
Zenginlerle iç içe, yoksullarla kaynaşmaz,
Öksüzlük bahçesinin, güllerini har sayar.

Kudretiyle büyürken, büyüdükçe küçülür,
Kendinden çok ziyade, dev olana bükülür,
Eğildikçe dilinden, iğrenç sözler dökülür,
Bir mazlumun derdini, dinlemeyi bar sayar.

Irgat emeği ucuz, bağ bozumu sırası,
Posası fukaraya, kendinedir şırası,
Yıkılmış viraneyi, aydınlatmaz çırası,
Körlüğünü bilmeden, gözlerini far sayar.

Hele yokluk belası, geçmemişse serinden,
Feryadı arşa çıkar, memnun olmaz yerinden,
Çarkı biraz zor dönse, korku başlar derinden,
Şu kocaman dünyayı, kendisine dar sayar.

Haramı helal sayar, kılıf bulur hileye,
Bilmiyor ki cehlini, ilim irfan dileye,
Dayanamaz acıya, katlanamaz çileye,
Cehennemi görmeden, nuru bile nar sayar.

Çabamız boşa gider, emeğimiz çalınır,
Her bela bizim için, yok ve yoksul kalınır,
Fakat eğri bu zümre, doğru sözden alınır,
Yaralıyı üzmeyi, incitmeyi kâr sayar.

26.07.2012