İnsan

İnsan yaş aldıkça fark ediyor kuşların varlığını,
Renkler yabancılaştıkça anlıyor yorgunluğunu,
Gözler az görmeye başlayınca hatırlıyor çocukluğunu,
Dostlukları önemsiyor mesela,
Kıymetini biliyor bir bardak çayın,
Farkına varıyor vefanın,
Her gönül bir değil elbette,
Kimisi her daim sefada, kimisi sefalette,
Yıllar birikince avuçlarda,
Hesabını da görüyor henüz gelmemiş, yarınların...

Düşünmeye de vakit buluyor,
Geçmişi, yeniden yaşamaya da,
Gülümserken dudakları,
Alışıyor, için için ağlamaya da,
Kanayan yaraları da oluyor,
Kapanan ve tozlanan defterleri de,
Velhasıl, ömür törpüleniyor her dakika,
Bazen gönlünce, bazen gönülsüzce...

Yaşamak, bir yaprağın suyun yüzeyinde kalması gibi,
Ölümsüzlük insanın rüyaya dalması gibi,
Dilersen yaşarsın elbet dilediğince,
İstersen ölümsüz de olursun,
Yeter ki iste,
Yeter ki yaşamı özümse...