İnsan

Zamanımızda huzur,
Bir kaç fotoğraf çekilip, paylaşmaktan geçiyor...
Yediğini, içtiğini, giydiğini durmadan, paylaşıyor,
Ve tüm bunları yaparken azıcık utanmıyor!

Eskiden, fotoğraf çekilmenin bile bir ağırlığı vardı,
Öyle her seferinde dokunulmazdı deklanşöre,
Bir çeki düzen verirdin kendine,
Saçını düzeltir, sağını solunu ayarlar,
Suratına ciddi bir "poz" gülümseme de eklerdin,
Sonra fotoğraf çeken de hazırlanırdı,
Her işin bir ağırlığı vardı!

Yok daha neler deme,
Dahası da var fakat kısa keseceğim...

Her şeyi eskittik bir güzel erkenden,
Kaldırımdan yürümek bile imkansız!
Maazallah, birisi gelip tepene çıkabilir gezinirken!
Milletin elinde bir telefon,
Yukarı, aşağı, kaydıran kaydırana!
Herkes bilgili her konuda maşallah, saydıran saydırana!
Hipnoz olmuş, dolaşırken ortalıkta! 
Korku filminden kopmuş sahneler gibi,
Ne oluyor bu insanlığa, delirdi mi?

Stres sıkıntı had safhada,
Sağa sola koşturan koşturana,
Yangından kaçar bir haldeyiz,
Küçük dilini yutardı, görseydi dedemiz!
Sabrı sükut yok içimizde,
Hiddet çoğalmış genimizde,
Öfke yer etmiş dilimizde,
İnsanlık takılmış kalmış genzimizde!
Yutkunup söküp atalım,
Hep birlikte "insan" isminden kurtulalım!
Yaptığımız insanlıktan uzak,
Hadi bir Fatiha okuyup,
Şu cenazeyi kaldıralım! 

Etrafımız "yaşayan" değil,
Hepsi ayrı birer ceset!
Başımızdan eksik olmuyor musibet!
Sarsı, Marsı, Coronası,
Yetmiyor anlatmaya insanlığa,
Dünyanın daha bir ton belası!

Hal bu ki anlamak kolay,
Azıcık aklını kullan yeterli,
Allah onu sana, boş yere mi verdi?
İyilik yap, iyi düşün, iyi ol,
Söyle şu kısa hayat için değer mi?

Ozan der ki, aklını başına al,
Almazsan hep öyle kal!
Seni nazarımda insan değil hayvan yaparım,
İşte o zaman ben de rahatlarım! 
Düşünmem yani ne yaptığını,
Kabul etmem etrafımda varlığını!
Yok olur gidersin gözümde,
Küfür olur gezersin dilimde!