İnsan

Præfatio;

homo homini lupus!

Oysa,

insan insanın yurdu olmalıydı...

Ve insan

çıktı insanın karşısına

kendini tanımaya başladı

yalnızca insanda!

Aleka , nutfe , su , balçık

kurudu toprak, çekildi deniz.

İnsan kötülüğe meyilli hiçlik!

Sığınacak yıldızlarım vardı,

daha tutmamışken kaydı dilek.

Notalar susarken

daha tövbeler bozulmadan

kedi avını beklerken, ölmeyi bilmeden fare

duvar bilmezken boyayı, berlin adı yokken

soylu ve köylü hükümsüzken

beyazdan önce her şey siyahken

kıtlık başlamadan nil'de

kuyu karanlık uykusundayken.

Babamdan annemin zoruyla aldığım 

parayla boynuma astığım

silgim yegane mülkiyetimken.

Teneffüse çıkmadan

cemre bir türlü düşmeyi bilmezken,

oluk oluk kan damlıyorken

toprağa, suya, rüzgâra ve dahi ateşe.

Devrim dönen plağın

nefesinde gençlik ateşiyken

henüz fidanlar varken, 

idam sözcüğü yokken...

'little boy' büyükken uranyum-235 den

08:15 henüz zaman belirtmezken

nötron protonla budamamışken kentleri

cansızlar şükrediyorken alfa,gama ışınlarına

radyasyon doğum lekesi değilken

muhtemel doğacak bebeklerin.

Karmaşık sayılar yokken,

hipotenüs en uzun kenar değilken

Adolf da, ivan da, Netan da büyümemişken.

Ve barış sözcüğü

henüz gerekli değilken,

zeytin dalı ne işe yarar bilinmezken

o kadar savaşken

köpek ve azı dişlerimizle

doğduk öleceğiz demeyi bilmeden.

Bir sevgilinin yağmur kokan ağzı

henüz güzeldir diyemeden,

vicdan susarken daha

insanlık uyurken

içımizde habil-kabil yeşermemişken

çığlıklarla daha duyulmamışken:

" bellum omnium contra omnes "

söktü herkes kalbini

kendine dilsiz ihanetler bıraktı.

Oysa daha çiçeklerin sesi

var mıdır bilinmeden,

asfalt tabiata düşman değilken

gül yetiştirecek toprak daha çok

betonun gerekliliği kekeme iken.

Seçilmiş tiranlar 

henüz ezmemişken seçeni,

demokrasi sevmezken 

yalnızlıkta gölgesini,

sevmek bir orman gibi

büyümeliyken içimizde.

Kalp üşümeden bedende, 

ayrılık düşülmeden,

söz verilmeden, 

söz alınmadan,

ihanet sevdayı tanımadan

kimse

bilmezken gitmesini, sırtından öpmesini.

Evlat kırılmamışken sevilmeyişine,

baba kendine küsmemişken

alıp ceketini kahrolmamışken.

Herkes aynı sofranın önünde

eksiksiz diz çöküyorken.

Bencillik nedir,

bunu eşiğine sokmamışken.

O kadar safken,

kirlenmemişken henüz çeyiz sandıklarımız.

Çocukların üzerine henüz

meyve aromalı bombalar yağmamışken.

Uçurtmayken

göğün yegane sunduğu gölge.

Şeytanın gözü kör, bacağı kırık

dünyaya kanat açmamışken.

Ayrıştırılmamışken dil,renk,ırk

kavuşuk iken bir yanımız

öbürüyle aynı yürekten!

Ve evvelken

Ve dahasıyken

Ve böyleyken kalbini dinlemeyen

niye devleşen bir öfke oluyor insan

neden tahammül edemiyor

olmak istediği insan?

Hiçbir şey yaratamayan insan

niçin kendinden olanları

yok edecek kadar insan(!)