İnsan

Berrak yağmur havasını çekti derinine insan.
Belki en karanlık yerine belki en aydınlık..
Aniden hayal etmeyi hayal etti.
Bedavaydı nasıl olsa.. Parasızdı pulsuzdu insan,
İçindeki tüm değerleride hayat kumarına kaptırmıştı.
Hayal etmekti kaybetmesine neden.
Hayallere kaptırdı insan kendini yeniden,
Kaybetcek birşeyide yoktu zaten.
Parasızdı pulsuzdu ve artık değersizdi.
Adressiz hatta yolsuz bi yolculuğa çıkmıştı,
Tek hissettiği ayaklarının altındaki pamuktan kar yığınlarıydı.
Betimlenecek tek şeyin kalabalıklığın soğukluğu olduğunu anladı insan.
Aptalca durumundan memnun oldğunu belli eder gibi,
Ağzının kenarından gülümsedi boş kalabalık kar yığınlarına.
Halbuki zarlar atılmış ve çoktan aleyhine işlemeye başlamıştı zaman.
Aniden kendni yerde buldu insan.
İmkansızdı..
Hayatını ters düz eden tuzlu ıslaklığn tadını hissetti kalbinde.
Kumar masası bile elinden alınmıştı.
İnsan kılıklı kızıllıklar vardı artık etrafnda.
Kendini boşluğa bırakmıştı insan..
Şimdi insanlığın olmadığı riyakarlığn kol gezdiği yeryüzüne,
Yağıyordu tuzlu ıslaklk .
Bir baltaya kirli bi sap olmaktan mutlu olarak gözlerini kapadı.
Ve artık sona erdi insan..