Insan Çöplüğü

bitmez günlerin yorulmaz bekçisi
bilmez ki fani dünyanın yokluğunu
bir kargaşa içinde yaşayıp durur
ama farkında değildir aldığı nefesin
nafile yere yaşar anlamadığı yerlerde
nedensiz ve sebepsiz yere
bekler durur
bilemez ki
nasıl bilsin hayatın çirkefliğini
avare avare gezer insan çöplüğünde
o çöplüğe dahil mi olur
yoksa ayrı mı durur bilinmez
sona doğru yaklaşır yavaşça
aynalar değişik gözükür çehresine
tanıyamaz her geçen gün bedenini
bilir yokluğunu sonunda
anlamasa da yaşayıp durur
yaşa be kardeşim hayat her haliyle güzel