İnsan Dediğin

Ne gülmesi biter ne ağlaması
Denize kurulmuş bir garip ada
Onu en çok üzen kahreden veda
Bir beşer adıdır insan dediğin...

Bulutlu geceler ondan sorulur
Bitmeyen yollarda onca yorulur
Bazen de bilmeden gönle vurulur
Bir beşer adıdır insan dediğin...


Saygıyı sevgiyi bazen unutan
Seviyorsa seni kelamın yutan
Kader sayfasında bazen de utan
Bir beşer adıdır insan dediğin...

Olmasa da sebep öfkeyle dolan
İçi yandığında yüzünü buran
Acı gördüğünde isyanda olan
Bir beşer adıdır insan dediğin...

Dolunayda bile Ay'ı arayan
Dermansız olana deva arayan
Dünyayı gözüyle her dem tarayan
Bir beşer adıdır insan dediğin...

Taştığında sabrı gözü kararan
Duyduğunda acı yüzü sararan
Istırapta iken ta küfre varan
Bir beşer adıdır insan dediğin...