İnsan En Güzel Umuda Dair Güler

yeşile çalarken despot dünyanın iyeliği
hırkasız bir istila düşer kibirsiz avuçların çizgilerine
basit bir terennüm bozması sayılsa yine de
her yanından sarmıştır gidecek yeri yok yalnızlık
şah demiştir son kere özlem sevdiceğine öksüzce
ardışık sayılar gibi artarak vurur günler
farkındasız bir sevdanın külleri düşerken üzerine
değmeyin yakar! replikleri hala zihinlerde uçuşur
yanmaktan nasiplisindir de doludizgin
umudun ipleri sığmaz ellerine
bir ucunu boşluğa sallanmışsındır hayli bezgin
ama yine de var gücünle çekersin hani aleacele
hafif tereddüt konmuş bir sevinçtir belkilere yaslı
hani en güzel umuda dair güler insan
değil mi
bu kez boş gelmeyecek gelmemeli...
ama...!
hangi kelime doldurur ki o amadan sonraki boşluğun yerini...!




biraz inat biraz da haklılıklara verirsin yine
bu kadar hata konarsa diyerek üstüste
dünya kurulu bir düzen insan da makinedir aklınca
tüm pusulalar kuzeyi tanır oysa
tüm makineler de verilen görevi
insansın işte fişin çekilene kadar!
ama...
insansan ve sevilerse bahsi mevzuu
bir tarafından değer mutlaka
teşbihte de hata olur olgusu!
bir eziklik türküsü
ya da bir filozof repliği kaldırır düştüğün yerden
öyle ya;
insan kendinden başka her şeye yabancıdır doğrusu...!



hiç farketmezsin
rüzgarın konuştuğu anlarda damlar hüzün gökyüzünden
neredeyse tüm zaman mavidir ama hiç farkedilmez
hani ayrılık öldürmez aslında ayıltır derler!
işte gözlerinin beyazı o rengi soluduğunda
akılda kalan üzerine değen ve bir daha hiç çıkmaz gri bir lekedir
suni teneffüs bile fayda etmez işte bazen
çünkü bazen teneffüs zilleri hiç duyulmaz
ya da çok uzundur beklenildiğinden...
ayrılığa dair tümceler sayıklar durur dilinin tükürük boşluğunda
bir devinimsiz yürüyüştür işte o zaman beyninden ruhuna tek sıra
kırılmıştır yine kuvvetinin gücüne dayanak bastonu
zaman geriye dönebilse
geriye yaşamak mümkün olsa bir kere
ama...!


hüzün boşluğuna göğüsten süzülür grimsi gamlar
ucunda değdiği yeri yırtan kanatan çiviler gömülüdür
ayrılık da bir gri sağanaktır
bir ömür hiç farkında olmazsın renkli hikayelerin
ama nedense
düşler çamura bulaştıkça zihin problemleri çözülür
öyle ya güneşten kurtulursa renkli gözlükler
kırılırsa umudun camları yani
dünya yine siyah beyaza bürünür ve gri görünür...!



mesela fırtına gibi...
iyi bir ihtimalle on yılda bir kere görülür
kalıcı izler bırakanlar daha iyi hatırlanır ya daima
insan da kötü anları daha iyi hatırlar ya
mutluysan iyiysen bu sendendir kuşkusuz
bıçak hani sen istemediğin zaman kestiğinde kötüdür ya!
''hani devlerin aşkı da en büyük''
büyük dağın da büyük kışı
işte;
ayrılık bir kere yağar göğsüne seli önüne çıkanı götürür...!


dedim ya;
insan en güzel umuda dair güler**
o umut sönerse her rengi gri görür...!








ToprağınSesi