İnsan Içindir Her Nimet

Yaprak dökümünün başladığı,
Son baharın, son Eylül günlerinde
Kainatı gözlüyorum açılan hüzünlü penceresinde.
Başlangıcı ve sonu görünmeyen bir sonsuzluk;
Tüm eylemlerimizin hikayesi yazılmış gibi oraya
Her şeyimizi bırakmışız, vazgeçemediklerimizi de,
Bilinmez ki! vaktimiz olacak mı son veda ya?

Seher vakti turna seslerinin yankılanmasında
Hem sevinen hem de üşüyen titrek sabah yıldızı,
Göz kırparak, titrek ışıklarıyla selamlar bizi.
'Ey insanlar! Har vurup, harman gibi savurdunuz
Keşke önünü ve sonunu da düşünseydiniz!
Ne kaldı elinizde yiyip - içtiklerinizden,
En değerli nimet ve en vefalı dostunuz,
Yaslayıp başınızı, sonsuz huzurla uyuduğunuz,
Tüm iyilik ve kötülüklerinizle sizi kabul eden,
sarıp sarmalayan ve bağrında saklayan,
Sonsuz cömertliği ile ulu topraktan başka '
Der, altın balon gibi ufuklarda salınan sabah yıldızı.

Su imiş toprağın canı, onu tamamlayan nimet,
Rüzgarlarla gelen son bahar mevsimi gereğidir,
bir soğuk - bir sıcak, ola ki biraz can sıkacak, ama
Sanmayın külfet, kuşkunuz olmasın onlarda nimet
Düşünenebilen insan bilir, bütün bunların hikmetini,
O toprak ki sinesinde huzurla yatılacak
Sadece an'ı değerlendirip, kendisi için yaşayan,
Doğaya , toprağa , Yaratana saygısı olmayanlar
Düşünemeyen insanlar belliki onu da bulamayacaklar.