İnsanı İnsana Yakan Bir Şarkı

insanı insana yakan bir şarkıyı duyduğunuzda
mavi gözlerini yeni açmış boşluk gibi gülümser gök yüzü
biraz daha uzatacak olsanız kızar
ilk aşkın kime ne söylediğine bakmadan yol almak isteseniz
ödün vermek için intiharlar beğendirirler size
kadim sancılarla sınandığında dünyamız
çocuğunu kapılarda unutmuş taş yontuların
adım atmaya korktuğu son vakitlerde
titreyerek kime yalvardığını kusar gölgeler

ey hava
ağaç ol istersen nehir
beni bana benzeyenlerin ellerine bırakma

dönüp geldik binlerce sene evvelinden buraya
taş yığdık
ağaç ektik
şaklabanlıklar yaptık
inandığınız dünyayı biz sorguluyoruz dediklerinde
sende kim sin ey tanrı
bizi bizden daha güçlü kılacak bultlarınız yok ki
dediklerinde burada
buradayız siz bizi hissetmiyor ve tanımak istemiyorsunuz
diyen bir karşılık bulamadık
sanıyorduk ki bizden başka kimse yok katımızda
bizi bize iğrenç gösteren aynalar peydahlandı
zamanın acımasızlığını gösteren suratımızda

ey kuytusunda köhne iki yüzlülükler kalay layan iman
bizi de götürün yedi renk kuşağına
kılıçları tahtadan çocuklarla savaşacak cesaretimiz yok
bırakın bizi kendi yalanlarımızın sultanlığına

kükredik oyalama taktiğini sürdüren bir şairin elinde
manolyalı kuruntularla büyük bir sabahı bekledik
sürçü lisan karlar yağdı soğumuş kanatlarımıza

nerede neyi nasıl başlattığımı unutmuştum
hem ben hangi çağda yaşıyorum ki
hatalarla kuşanmış bir savaşçı olmayayım
buğulu sözler edip ne çok güvendiğime
halt edip şaşmayayım

rüzgarlara çıktığımda karanlık ağzını benden saklayan çiçekler
kurumuş mudur diye kaygı içinde yalvardığımız da
hayır siz değilsiniz bizim aradığımız karşı uçtaki son uç
ben bu ilkin kolon lanmış devamı isem
niye beni benimle aynı mezara koymadınız
böylesine acınaklı bir duygu ile sonsuzluğa devam etmek
kanatlarımın karı değil
onca zaman niye beni bana hatırlatmadınız.