İnsanlar Gariptir

İnsanlar kördür hiçbir şeyi görmezler,
Ne aşkı bulabilirler,
Ne de gerçek bir güzelliği.

İnsanlar, hep kendini sevmeyeni sever,
Gönlünü verir aylarca, yıllarca.
Yüreğinin çorak tarlasını,
Ateş ile sulamaya çalışır.

İnsanlar gariptir kendini seveni bilir,
Ama bilmezlikten gelir.
El uzatmaz aksine elini iter,
Sevilmediğine ise yüreğiyle gider.

İnsanlar severken kıymet bilmezler,
Basitçe öylesine körü körüne severler.
Bittiğinde daha da bağlanır,
Gelmeyeceğini anladığında ise âşık olur.

İnsanlar gariptir aslında,
Hep zıtlıklarla yaşarlar.
İşin işten geçeceğini bilirler,
Ama hiç umursamazlar.
Sonra ağlarlar pişman olurlar,
Suçlu ararlar etrafa küfür ederler.
Pişmanlığı yetmezmiş gibi itibarını kaybederler.

Analarına babalarına karşı gelirler,
En ufak şeyi abartırlar.
Annesini onu düşündüğünde sinirlenirler,
Sevdiği insan düşündüğünde hayranı olurlar.
Oysa bin sevgili bir anne etmez onu da bilirler...