İnsanlığa Ağıt/Ezo

Gözlerine karalar mı çektiler Ezo,
Sürmeli bakışlarında yağmur bulutları...
Bir yerlerde şimşekler çakıyor,
Dudak kıvrımlarının çaresizliğine sığınıyorum
Hayallerine yıldırımlar mı düştü Ezo,
Baksana insanlık dumanlı...



Bazen ele geçiriliyor yıldızlar
Ay küsüyor geceye
Gece karanlığın hükmünü sürmekte...
Bazen ağlıyor bucaksız kuşlar
Bazen öfke kusuyor köhne yalnızlığın
Geçmişin kadranına yapışıyor kahkahaların
Hiç kimse kazıyamıyor gamzelerini
Yelkovanın şah damarından



Telaşsız sonbahar düştü ellerimize
Yapraklar rüzgarsız döküldü Ezo
Sen ağladıkça yeşermedi dağlarımız
Sen ağladıkça bozkırlar hüzne doydu
Sen ağladıkça kirli bir iz kaldı alın yazımda
Gözlerinin şelalesi kurudu Ezo
Şimdi içine akıyor gözyaşların



Susturulmuş tümcelerinin esareti
Sıkarken boğazını hürriyet için
-An kala ölüme- konuşmuyorsun Ezo
Yitirilmiş alfaben vardı senin
Kalbinden alıkonan bir mahşer-i cümbüşün
Çalgısız notaları duyuluyordu
Nabzının kanat çırpışlarında



Seni yeniden sev Ezo, yeniden
Gökkubbede adın kalsın, adında feryadın
Kuş uçmaz kervan geçmez diyarında
Yol bilmez iz görmez harabende
Avcuna sıkıştırdığın memleket kokulu heybende
Ağaç kovuğuna saklanan mazinde
Seni yeniden sev Ezo
Sev ki gözlerine mavi yerleşsin
Sev ki ardından umut türküleri söylensin



Yollar sarp, geçit yok
Surlar döşenmiş insanlığa
Hangi pencereyi açsam ölüm kokuyor
Kan rengi acıları gömüp yedi kat yere
Sırtlanıp bakışlarını taşısam mutluluğa
Gökkuşağı yuva yapar mı saçlarına


Köreldi düşlerin toz pembe hafızası
Bir yerlere çığ düştü ezildik Ezo
Şimdi hoyrat bir gecenin koynunda
Yakarken ağıtlarımızı insanlığa
Ey zaman,
Hangi çıkmaza götürüyorsun bizi
Dört nala...