İnsanlıkla Yaşamak

Batacak derken cihan
Kötülükten, hayâsızlıktan, arsızlıktan...
Tam batacak derken insan toprağın dibine
Ulaşmışken gaflet, hıyanet en derine.
Ve Melik'imin kendi ruhundan üfleyerek can verdiği beşer
Meleklerine kuluma secde et dediği beşer.
Katran gibi kötülük kusuyorken etrafa,
Bir güneş doğdu Mekke den Ahmet Ahmet.
Bir hilal doğdu Ahmet'in kalbinden güneşten parlak,
Bir hilal ki kardan ak.
Ve kurtarıp şerefi yedi kat yer dibinden,
Tuttu eşrefli mahlûkun, insanın elinden...
Avuçlayıp pak elleriyle Muhammet'im hayayı, merhameti, şerefi,
Avuçlayıp insana layık her meziyeti,
Sana layık değil kölelik ümmetim.
Sana layık değil aciz putlara secde, kötülük layık değil sana, yalan, fitne...
Sana akıl bahşetti Aziz,
Sana şeref nail etti Kahhar.
Bundan böyle yapamaz insan insana kulluk.
Yaşamak şerefini de öğretti sevgili
İnsana insanlıkla yaşamayı öğretti...