İnsanlıktan Düşmüş Rütbe

Bir karış halka boyun altında kibir
Köpürtür gerçeği gemi pervanesi dil
İzbe sofralarda her öğün bir emek yenir
Sokaklarda alın teri sebil




Sürme çekilmiş gözlere riya
Görmez Ay'dan öteler
Güneş doğar doğuda
Sayılmakla meşgul öteberiler




Zemzem kuyusuna düşse
Tenine damla konmaz
Işık almaz perde kalbinde
Vahşi nefsine gem vurulmaz




Değer bulmaz söz yoksa içinde gıybet
İstemem insanlıktan düşmüş rütbe
Hayat taşeronlara emanet
Bi çare, dönülmez gerçeğe, son nefeste








Eskişehir