İntihar

Bre cellat!
Niye dikilirsinki karşımda,
Öyle sessiz sedasız
Vede şaşkın bir bakışla.
Bakma öyle şaşkın şaşkın,
Ölüm fermanım yazıldı çoktan,
Ya ger şu giyotinini,
Yada geçir boynuma urganını.
Suçum ne diye sorma sakın
Duysan inanki inanmazsın.
Evet diğerleri gibi,
Benimde sevmekmiş tek suçum.
Ne yapalım yazılmış bir kere ölüm fermanım,
Yapacak fazla bişey yok,
Zamanını geçirmeden uygulamaya koyulalım.
Nasıl biledin mi giyotinini,
Acı çektirmez değilmi,keserken ince boynumu.
Yok eğer bir darbede koparmayacaksa başımı,
Bırak onu bir kenara,
Razıyım ben şu kalın urganla asılmaya.
Yapamayacaksın belli sen bu işi,
Hadi çekil kenara,
Ver giyotininin sallanan ucunu,
Yada dediğim gibi,
Geçireyim ince boynuma,
Kendirden örülme şu kalın urganını.
İstersen sandalyemede bir tepik atma
Ben kaydırmasını bilirim ayaklarım altından.
Bak istemiyorum gözlerimin bağlanmasını bile,
Nasıl olsa bugün asılmasak,
En geç yarın bu iş olacak.
Hadi bekletmeye gelmez yazılan ferman,
Sevmesini bilmeyen yazar ancak böyle bir ferman.
Sanmaki titriyor ölümden ayaklarım,
Ölümden değil titremesi,
Daha kaç kişi var sırada benim gibisi.
Onlarında tek suçu,
Yaratanı,yaratılanı,ve tüm varlıkları,
Bütün canı-gönlü ile sevmesi.