İntihar Mektupları

I.)


- Gerekçe -

Böyle bildim böyle dendi sonu varmış her şeyin
Nasıl olsa geç uyanmış sabah ihtiyar olur...


Hangi sırra nail olsa gözlerim bir an ile
Baktığım her gölge gerçek duyduğum inkâr olur.
Hangi ömre sürgün olsa dizlerim bin can ile
Girdiğim yer loş bir bahçe karanlık hünkâr olur.
Tövbesine secde eder simsiyah hayallerim
Sûretinden var edilmiş hülyam aşikâr olur.

Yok sayılır fecri anın sabah uzak kılınır
Kirpiğimden miras kalan yalnızca efkâr olur.
Çok sayılır hicri anın ahı tuzak kılınır
Kerbelâ'ya dönen gönlün hüznü Zülfikar olur.
Ah benim küskün umudum ah çaresiz hâllerim
Avcısını seyreyleyen yorgun bir şikâr olur.

Baharın ılık nefesi zapt eder can bahçemi
Tarumara meyleden bir serseri rüzgâr olur.
Zamanın terk-i diyarı lâl ederken lehçemi
Kirletilmiş yelkovanlar ömre yadigâr olur.
Ellerimde solup gider güne kırgın güllerim
Ettiğim her bedduanın son sözü nigâr olur.



II . )


- Kuşku -

Yok sayılır çünkü hüznüm yok sayılır figânım
Hatıranın terk ettiği sessiz bir diyâr olur...


İki yol var biri çıkmaz diğeri acizliğim
Adım atsam dönüşüm yok yüreğim çok üşüyor.
İki yol var biri mutlak değeri acizliğim
Kapısından baksa gönlüm cana hüsran düşüyor.
İki can var biri bende biri sürgünde hâlâ
Nefes alsam soluğuma karanlık üşüşüyor.

İki an var biri sevdam, günahsa günah benim
Ne çıkar terk ediyorsam sahipsiz mevsimleri?
İki an var şakağımda titreyen silah benim
Kim aldırır gizliyorsam 'ah' kokan resimleri?
İki can var biri 'an'a kanarken günde hâlâ
Biri cana dipnot düşer terk etmiş isimleri.

Nasıl olsa güne düşen gölgeler söyleşirken
Günahımdan azledilmiş tövbeler anlar beni.
Suretimden var edilmiş bilgeler söyleşirken
Sabahın en kuytusunda saklar yalanlar beni.
Ey yüreğim sen umudu anarken dünde hâlâ
Şarabın en koyusuyla anar kalanlar beni.

Kimse bilmez beni hâlâ kime kırgın gözlerim
Hangi yıldız kayıp gitti ellerimden kim bilir?
Kimse bilmez seni hâlâ kime dargın gözlerim
Kim aşkı yok sayıp gitti ellerimden kim bilir?
Kimse bilmez sen baharla yanarken tende hâlâ
Hangi sevda cayıp gitti ellerimden kim bilir?



III .)


- Çünkü -

Kime sorsam, kimi sorsam ya bir çıkmazı bekler
Ya güneş intihar kokar ya ay bahtiyar olur...


Biz bu yanlış hayatı ezbere öğrenmedik
Öğretilmiş duygular uzaktı bize biraz.
Biz bu ahde vefayı boş yere öğrenmedik
Eğreti sevişmeler tuzaktı bize biraz.
Kırıldık kırılmanın anlamından çok önce
Ama, kırılmak bile yasaktı bize biraz..

Sorduk, sorduklarımız cevapsız kalsa bile
Tutuşturduk siyahı göğü arşınlayarak.
Sorduk, bildiklerimiz her gün azalsa bile
Kaybolurken sesimiz semada çınlayarak.
Çünkü şimdi her güne bir gökyüzü var edip
Kaybettiler sabahı, fecri kurşunlayarak.

Belki bu yüzden küskün gözlerimiz hayata
Bu yüzden kızdık belki atışına yüreğin.
Belki bu yüzden kızgın sözlerimiz hayata
Bu yüzden sustuk aşka çatışına yüreğin.
Sessizce şahit olduk lâl olmuş bir dil ile
Gecenin gölgesine batışına yüreğin.

Belki böyle öğrendik böyle inşâ edildi
Suretin kuytusuna yar edildi belki an.
Belki böyle korktuk hep böyle'hâşâ' edildi
Ecelin tövbesine dar edildi belki an.
Sığınsak da Anka'nın yorgun sarhoşluğuna
Yine yorgun külünden var edildi belki an.

Belki kırıldı kalem, gözün aydın olsun aşk
Gözün aydın efkârla örülür artık şiir.
Belki darıldı kalem, yüzün aydın olsun aşk
Belki yalnız hazanda görülür artık şiir.
Belki yoruldu kalem, güzün aydın olsun aşk
Başka bir intihara sürülür artık şiir...



IV .)


- Korku -


- Belki kente gün doğar belki boynum vurulur
Belki en son sur düşer, gönlüm şehriyar olur -


Şimdi kim anlayacak neresindeyim anın
Kim bilecek takvimin hangi yaprağında güz.
Kim bilecek yelkovan neresinde zamanın
Akrebin peşi sıra yürürken gece gündüz.

Sahi kim anlayacak nereye baktığımı
Neyimi görecekler hayatın balkonundan?
Hangi çölden yol alıp nereye aktığımı
Okumak mümkün müdür bir romanın sonundan?

Kimse bilmez, içimde hangi yangının külü
Yetim kalmış bir çocuk gibi savrulup durur.
Kimse bilmez, çoktandır hangi bağın bülbülü
Islak kirpiklerimde aşkla kavrulup durur.

Kimse bilmez, kırılır baktığım her bir resim
Hüznümü anlatırım, hıçkırır boş şişeler.
Karanlık bir sokağa yoldaş olur adresim
Kokumu hissettikçe yas tutar fahişeler.

Bir balıkçı teknesi yağmurları toplayıp
Denizi gözlerime emanet edip gider.
Say ki kalemim kırık, say ki özneler kayıp
Say ki 'Süreya' kalkar ardından 'Edip' gider.

Çünkü 'hep terk edilmiş' çünkü 'alışmış' denir
Çünkü her gün bir başka adresi bulur ahım.
Çünkü 'hep aynı yerden aşkı çalışmış' denir
Çünkü tüm sevabıma bedel olur günahım.

Çünkü ilk gençliğimi yeni uyutmuş gibi
Çırpınır yüreğimde gözleri kör bir kumru.
Çünkü haram bir lokma çiğneyip yutmuş gibi
Takılır boğazıma hasret denilen yumru.

Çünkü gözü kör kılan bir aşkın sahilinden
Ellerini semaya açıp anarlar beni.
Vuslatın haricinden, hasretin dâhilinden
Bir kemanın telinden kaçıp anarlar beni.

Belki ardımdan gülen tüm dostlarıma inat
Kapanmamış gözlerim beslemeli sabahı.
Belki yepyeni bir gün bekliyorken kâinat
Simsiyah bir intihar süslemeli sabahı.

Sahi kim anlar beni 'kim nereye gitti' der
Kim ardından gözyaşı döker bir meczup için?
Kim attığım adımı sessizce takip eder
Adresi bilinmeyen pulsuz bir mektup için?

Sahi kim anlar beni ben bile anlamazken
Attığım tüm adımlar izlenirken sessizce.
Son günahım gölgeme kıldığım tek namazken
Ve kimliğim cebimde gizlenirken sessizce...


yirmibeşmayıs-birhaziranikibindokuz
beylikdüzü