İntihar Siluetinde Yalnızlığım

Saatler düşlerimi vuruyor sırtından.
Haince, sinsi planların kucağına düşüyor tüm umutlarım...
Karanlığa sakladığım tüm beklentilerim,
Dökülüyor birer birer odamın duvarlarından...
Sessizlik hiç bu kadar acı verici olmamıştı yokluğunda...
Beni seven yalnızlık,
Şimdi nefret ediyor sanki benden...

Odamı aydınlatmaya çalışan mum ışığına asılı kalmış tüm hayallerim...
Ölümün soğuk nefesi gitmiyor ensemden.
Avazım çıktığı kadar bağırmak isterken, susuyorum sana...
Korkular sarıyor dört bir yanımı.
Şehrin en kuytu köşelerinde bir cinayete tanık oluyorum...
Defalarca vurulan bıçak darbelerinin sesleri duyuluyor uzaktan.
Faili meçhul bir cinayetin tek tanığıyım artık yokluğunda...
Yüreğime bir çaresizlik çöküyor,
Kent ölüm uykusuna yatmış gibi sessiz...
Nefes almıyor artık sevdalar.

Sokak lambaları bir bir küsüyor bu kente...
Karanlık tüm soğukluğuyla hakim oluyor geceye...
Rüzgarlar esiyor ara sokaklarda fırtına şiddetiyle...
Ağaçların yıkılmadan önceki can çekişlerini anlatıyor sanki yaprak hışırtıları...
Bir kez daha çaresizliğin verdiği acıyı hissediyorum yüreğimde.
Bir şeyler yapmam gerektiğini hissetmek ile,
Hiçbir şey yapamayışımın arasında ki çizgide sürgün ediliyor bedenim...
Ve ölümün soğuk nefesiyle buz kesiyor tenim...