İntihar Zamanı Şiire

sahi ne renkti adın
hatırlamıyorum artık
siması yeşildi kahve kokan toprağın
kara eserdi deniz ondan mı
'şair ceketli çocuk' kadar cesursan dedim aynada bıraktığım buğulu yüze




son veda mektubu
yüzleştiğin tekilliğinle açılmalı ellerinde
susarken gözlerin




senden saklı odamda
gözyaşı nehirlerimde yüzen
kağıt gemilerim
sığıntı limanlarda alabora şimdi
yelkenleri sesinin aforozlarıyla uçarken
tutuşan güvertesinde yanar tenin için
son
can ellerim
lütfen tut inandığın her şey için


dudağımdan düşürdüğüm sesin
çarmıhta şeytan
çığlık yangını k i m l i ğ i n e
merhametli dualar serpiştiriyorum
öl artık
bitmezse ayin
ruhuna doldurduğun balçık
insan sözüyle tükürecek beyaza


elinle ittiğin cellatlar
asi damarımdan girmek için kanıma
izimdeler her kılıkta
kaçak kervanlarda
kimliği tutuşan yolcu
sebepsiz kavgada bıçak
şarapta sarhoşluk
küfürde günah için
adresim yazılı ilk ölüm emri sanki
haciz koyduğundan beri nefesime




ve şeytan ölürken yüreğin soğuğunda
alkış tutan saflara
ve haykırış nöbetlerinde
amin diyen kullara
son senfonisi sahnede intiharın


dur artık
çok ölüler gördü bu yaşlı şiir
çok cellatlar eskitti mahzenlerinde
hala yazıyorsa aşkı
kırılmadan kalemi
hazır değildir hiçbir aşık
kendi ölümüne
çırpınmadan


sıkıca sar bedenine
mürekkebin kanıma karışana dek
seni yazmalıyım
deniz kokan sahillerinde öylesine bir kentin


dudağımda tecvitli okumalar
altında bir enkazın
hala sağ isyanlar
ölü suskunluk sokağım
yerle gök arasındaki yol sapaklarında
sapıkça korkularım
nemrut bile cüce artık bir dev aynasında
ki korkabildiğim kadar sevebilirim ya cesurca
benden daha çok aşk değil kimse sana




artık intihar zamanı şiire
son istasyon
son tren bu gidişe
kompartımanları bom boş yüreğimi doldurman için
kalan son bir düdük sesi
delik bilet
ve gözyaşlı ayrılık sahnesi
öpüldün gözlerinden





24.03.2013 / Şair-i Gülhan...170